“Sepurane sing akeh…aku durung iso Njowo”, Sebuah pernyataan yang tiba – tiba saja muncul di benakku saat ini. Setelah sekian tahun lamanya hidup di tanah jawa yang begitu indah nan subur ini, ternyata aku ising durung iso Njowo. Terasa trenyuh didalam hati…..karena dengan padatnya kesibukan, banyaknya kegiatan keseharian telah melupakan aku untuk belajar Njowo.
Kegamangan yang tertutupi oleh derasnya arus keseharian tetap saja kembali muncul ke permukaan, ia berdesir seraya berkata :
“Sampek kapan awakmu bakal urip koyo ngene….
mrono mrene tanpo ngerti karepe,
nduwe pegawean nanging malah gawe kesel ing ati,
nduwe konco akeh nanging isih rumongso sepi,
nduwe kendaraan nanging pikiranmu tetep ning njero peti…..
ora ngerti…..
yen grimis sore iki gawe lemah dadi sumringah,
angin kang sumilir nentremke batin kang nembe nglilir…….
Ojo Turu sore yayi…..
Lintang bakal ngajak koyah nganti pucuke wengi…
Lan mbulan ndadari bakal ngancani naliko ati kroso sepi….
Sawangen lintang kae….
Sawangen mbulan kae….
Ora bakal nglaleake….senajan gunung katutup mendung
Senajan atimu….isih during biso nompo kahananku”.
Dan aku kembali bersandar….menengadah menatap gelapnya malam, dan bergumam :
“Sepuranen aku……durung iso Njowo……panyuwunku sliramu ojo nganti sirno, sebab amung sliramu kang dadi dimar ing tengahing wono”
0 Komentar